به مناسبت نخستین بازی الکس با پیراهن یووه

با شماره 16 یوونتوسی شد و با شماره 10 بانوی پیر را ترک کرد، روزی که بیانکونری شد در ترکیب بانوی پیر ستارگان بزرگی حضور داشتند، ستارگانی نظیر روبرتو باجو، مهره ای که دنیای توپ گرد را در آن سال ها در تسخیر خود قرار داده بود. اما روزی که رفت کمتر جانشینی برای او وجود داشت. اسطوره ای دوست داشتنی که سال ها برای یووه بازی کرد و هدف اش تنها وفاداری به بانوی پیربود، الساندرو دل پیرو، که امروز مصادف با نخستین حضور بیانکونری اش در فصل 1993 با پیراهن یوونتوس است.

روزی که با خنده به یووه پیوست هرگز از آنچه پیش روی او بود خبر نداشت، نمی دانست که چه می شود و در آینده تبدیل به چه مهره ارزشمند و دوست داشتنی ای برای این تیم بزرگ ایتالیایی خواهد شد. اما به خوبی از خواسته خود مطلع بود، ازهمان کودکی تا بزرگسالی هدفی روشن داشت، او  فقط می خواست فوتبال بازی کند و به فوتبالیست بزرگی تبدیل شود و در کنار این ورزش به رویاهایی که در سر داشت دست یابد.

با توپ بزرگ شد، با پوستر پلاتینی و با رویاهایش؛ و در ادامه تبدیل به فوتبالیست خوش تکنیکی شد و اهسته اهسته نگاه ها را متوجه خود کرد و یوونتوسی ها در یک چشم به هم زدن او را مال خود کردند.حالا او یک مهره بیانکونری ست، چیز زیادی از آینده ای که خواهد داشت نمی دانست، اما به خوبی می دانست به تیمی که دوست داشت پیوسته و حالا می تواند بیشتر از قبل به الگوی دوران کودکی اش نزدیک شود. باید خود را بهتر نشان می داد، ستاره های بزرگی هم تیمی اش بودند، بزرگانی که هرگز فکر نمی کردند این جوان 18 ساله روزی همه آنان را کنار زند.

مدتی گذشت او را همراه سایر بزرگان یووه به محل عکس برداری می برند، پیراهن سیاه و سفید یوونتوس را به او می دهند و او پس از مراسم عکس برداری به بهترین نحوه ممکن پیراهن بیانکونری با دقت خاص تا و مرتب می کند و در کشوی ویژه پیراهن ها می گذارد، کسی به دقت او این کار را انجام نداده، حتی کسی این پیراهن ها را پس از عکس گرفتن تا نکرده، اما او می داند که این پیراهن چه ارزشی دارد و به خوبی می خواهد از این پیراهن دوست داشتنی محافظت کند.

با همین شماره 16 یک فصل در کنار باجو بازی کرد و در همان یک فصل با تمرین و البته استعداد عجیبی که داشت ثابت کرد آینده ای درخشان در انتظار اوست؛ باجو در پایان فصل 94‐95 از یووه رفت و سران بانوی پیر تصمیم گرفتند پشت پیراهن شمار «ده» باشگاه شان نام جوان خوش آتیه ای را حک کنند که در دو فصل حضورش رضایت مجموعه و تیفوسی هایش را به خوبی جلب کرده بود.

فصل 95‐96 با شماره «دهی» الساندرو دل پیرو آغاز شد، فصلی که راه تبدیل شدن او به ستاره ای دوست داشتنی و خوش تکنیک شروع شد و تا پایان ادامه داشت، او شایسته بهترین ها بود، از اولین گل تا اخرین گل بیانکونری اش. الکسی که با خنده آمد و با شماره دهی همراه با اشک رفت.

«به اشتراک گذارید»

طناز احدی مقدم«خبرنگار»

ارتباط با نگارنده: